Met een blij, oververhit hoofd, stap ik naar de zon in. De stoep en de straat op, tussen het winkelende en verveeld kijkende publiek. Normaalgesproken übertuttig en té bewust van mijn omgeving. Maar nu? Twee verschillende kleuren sportschoenen - zwart en wit - met grijze sokken onder een zwarte legging met een tuniekje. Geen porem, geen gezicht, niet hip, niet fris....maar oooh, wat voel ik me fruitig.
Jaar in jaar uit fietste ik langs deze route de stad in en werd ik keer op keer geconfronteerd met mijn heimelijke jaloezie. Met mijn afgunst ten opzichte van al die atletisch gebouwde, soepel bewegende mensen die een rondje om de gracht zo uit hun mouw leken te schudden. Wat wilde ik graag zijn zoals zij. Sportief, flitsend en fruitig tot en met. Als je sportschoenen moest laten aanmeten en uitproberen, dan moest je iets goed doen in het leven.
En moet je me nu zien gaan! Zonder blikken of blozen doe ik een rondje om de gracht. En dus is de enige conclusie: ik doe iets goed in het leven! Ik voel me stoer en trots. Zo trots dat ik die avond zelfs mijn nieuwe hardloopschoenen meeneem om aan mijn ouders te laten zien. Ik zou er het liefst, net als vroeger met de bruine enkellaarsjes van Sinterklaas, mee gaan slapen.
Eindelijk kan ik harlopen met plezier, zonder kop als een boei en nare bloedsmaak. Lopen als een hinde. Wie had dat gedacht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten