Niet alleen de vogels vlogen van Oost naar West Berlijn omdat ze soms in het oosten, soms ook in het westen willen zijn. Nee, deze fladderaar vloog ook, van west naar oost, van oost naar west, zonder te weten wanneer ze zich nou precies in oost of in west bevond. Gewoon omdat het kon, gewoon omdat het leuk was. Maar tegelijk met een besef dat er, iedere keer dat een stukje muur opdoemde, keihard inhakte. Tot twintig jaar geleden konden de Duitse Femmes niet heen en weer, of op en neer lopen waneer ze maar wilden. Tot twintig jaar geleden werden mensen teruggevloten en zelfs neergeschoten als ze een poging deden van oost naar west of andersom te reizen.
Berlijn. Wat een stad. Ik slenter met mijn lief over de Kürfurstendam, drink een bakje koffie onder de TV zendmast, bezoek de Alexanderplatz, sta stil bij de Gedächtniskirche en voel me stil in de Berliner Dom. Ik geniet van de Duitse zon die mijn gezicht verwarmt en neurie telkens weer het liedje van Klein Orkest. 'Over de Muur, over het IJzeren gordijn...'.
Ik zit met mijn lief in de dubbeldekkerbus die ons langs de schatten van de stad rijdt. Met de wind door mijn haren luister ik naar de Vlaamse mevrouw die door de koptelefoon vertelt dat een bekende dichter nog voor de oorlogen over Berlijn zei: Het is een stad die gedoemd is altijd te 'worden' en nooit gewoon te 'zijn'. En ik denk aan de tekst die me zo dierbaar is: 'Happiness is a journey, not a destination' om me vervolgens te beseffen dat Berlijn en ik best veel gemeen hebben.
Altijd op weg naar wat we kunnen zijn. Altijd 'under construction'. Maar het geluk zit hem in de weg, en niet in de bestemming. En dat voelde ik, daar in die prachtige stad Berlijn, op de gelukkigste dag van mijn volwassen leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten