Ik scroll met de muis door mijn huis. De woonkamer, de keuken, de wc, de slaapkamer, mijn schilderkamer, mijn zolder, langs de wasmachine, de badkamer en het kamertje waar ik niets in doe. Ik neem een kijkje in de tuin, zie het nieuwe schilderwerk, schuil onder de carport en scroll met de muis weer omhoog. Naar de tekst van de makelaar. De tekst waarmee hij mijn huis wil verkopen.
Ineens is mijn thuis, mijn paleisje, mijn veilige haven, mijn trots, niets meer dan een advertentie. Als ik de foto's zo bekijk kan ik me bijna niet voorstellen dat het ooit niet meer van mij is. Dat ik de schilderijtjes van de muur zal halen. Dat ik de foto's voorzichtig in dozen stop, dat ik mijn douchegordijn in de container gooi, mijn boeken voorzichtig opberg. Dat ik mijn sloffen niet meer richting de kapstok schop, mijn knuffeltje niet meer achter het bed vandaan vis, niet meer voorzichtig een sprongetje maak van het gladde afstapje in de douche, niet meer zittend in de douchebak kan douchen, dat ik niet meer in de badjas de container bij de weg zet en niet meer 15 keer moet insteken om mijn scootertje in de schuur te zetten. Er komt een dag waarop ik de deur voor het laatst achter me dichttrek. Dan draai ik de zoveelste kromgebogen sleutel om en loop ik weg, om nooit meer terug te keren.
Die dag lijkt nog ver weg. Maar als ik goed naar de foto's kijk en bedenk dat er niets aan mijn huis hoeft te gebeuren, vrees ik dat het ook snel kan gaan. Die gedachte beangstigt me enigszins.
Afscheid nemen, veranderingen doormaken, het zijn nooit mijn sterkste kanten geweest.
Maar gelukkig heb ik ook een andere kant. De kant van 'no guts no glory', de kant van doorzetten, positief zijn en ergens voor gaan. En gelukkig heb ik nu ook echt iets om voor te gaan. Want de andere kant van afscheid is een nieuw begin. En waar ik de deur sluit van mijn eigen huuske, open ik de deur naar een toekomst met X in zijn mooie huis. Een huis waar ik me ongetwijfeld thuis ga voelen. Waar ik in bad kan zitten, mijn sloffen ergens anders naar toe kan schoppen, mijn knuffeltje niet meer nodig heb, mijn scootertje met gemak in de garage kan parkeren en heerlijk kan kokerellen in de prachtige keuken. Maar vooral het huis waarin we samen zullen zijn. Aan de toekomst gaan bouwen, gaan lachen, huilen, gek doen, serieuze gesprekken gaan hebben, suf op de bank gaan hangen, hard in de tuin gaan werken, wijntjes zullen drinken, sinaasappels zullen persen, dansjes zullen doen, zullen leven - met een rotgang. Waar we misschien wel heel oud gaan worden, of misschien maar kort wonen. We zien het wel. Ik ben er klaar voor, hoe dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten