Jarig

Hij is bijna jarig. De eerste verjaardag die ik met hem beleef. Het is zijn 35ste al. Ik wil er een bijzondere dag van maken. Wil dat hij zich bijzonder voelt. Echt jarig. Hij wil niks bijzonders. Vind het al genoeg dat ik er ben. En dat meent hij ook nog.
Zo sentimenteel als ik altijd word rondom mijn eigen verjaardag, zo nuchter ben ik nu. Maar toch merk ik dat mijn gedachten het afgelopen jaar in vogelvlucht beschouwen. Vorig jaar was ik niet bij hem op zijn verjaardag. Toen was het nog te pril, was ik nog een beetje geheim. Ik vond het maar niets. Wilde hem verwennen, vertroetelen en overladen met kadootjes, maar vooral met liefde. Maar hij was daar en ik was hier. Toch heb ik hem natuurlijk een mooi kado gegeven, althans, dat moet haast wel. Maar wat? Geen idee meer, ik zal het hem eens vragen...
Gelukkig kan ik me de rest van het jaar wat beter herinneren. 365 dagen geleden was ik nog geheim en moet je ons nu zien. Ik hoor er al helemaal bij in zijn familie. Zijn vrienden beginnen zowaar wat aan me te wennen...En zondag zit het huis vol met een mengelmoes van zijn vrienden en familie en mijn vrienden en familie. En dan drinken we er eentje.
Op het vinden van de liefde van je leven. Op een roerig jaar. Op toekomstdromen. En op nog heel veel verjaardagen samen!