Weer thuis. Een hoofd vol herinneringen, liefde, rust.
Ik word wakker van geschuur en doe mijn best om de slaap vast te houden. De schilder staat kennelijk al op de steiger om mijn huis een prachtige buitenkant te bezorgen? Balen, ik wilde lekker uitslapen. Als ik na een tijdje eindelijk de moed heb opgevat om door de luxaflex naar buiten te loeren, ontdek ik dat er helemaal geen schilder is. Wel staat er een auto bij de buren voor de deur. Buren? Buur? Ik heb geen idee. Er komt in ieder geval iets nieuws naast me wonen. Wie, wat en hoe is volledig onduidelijk. Het is niet meer zo gewoon om je voor te stellen kennelijk. Aan het lawaai te horen, gaan ze er in ieder geval iets moois van maken.
Ik sleep mezelf uit bed. Al dagen last van duizeligheid. Maar er moet nu toch echt iets gebeuren. Ik bewonder het kapsel dat deze nacht me heeft bezorgd, het is toch iedere keer weer lelijker dan gisteren. Mijn bruine kop doet zijn best om mijn witte tanden bloot te lachen naar de spiegel. Ik hoor de regen op het raam en voel het kippenvel op mijn benen. Ik ben weer thuis.
Hoe lang zal dit nog mijn thuis zijn? Het wordt steeds mooier, de tuin in netjes, de kozijnen glanzend wit. Mijn veilige haven in alle wilde stormen van de afgelopen jaren. Toch trekt het zuiden. Daar kan misschien onze veilige haven liggen. Maar wanneer neem ik die stap, durf ik het aan? Wat moet ik dan met mijn paleisje? Verkopen, verhuren? Het is te spannend. Eerst maar weer eens de was doen en de boel opruimen. Later neem ik wel eens een grote sprong. Nu maar kleine stapjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten