Britain's got talent

Het eerste nachtje in het hotel zit erop. We zijn gisteravond aangekomen, hebben wat rondgekeken, lekker gegeten en heerlijk geslapen. Jij staat met je warrige haar op het balkon en loert naar het zwembad. Het is nog vroeg en dus rustig. Toch liggen alle bedjes al vol met handdoeken.

Huh?

Ze bestaan dus echt, die vaders (natuurlijk allemaal uit Engeland) die 's ochtends in alle vroegte hun hotelkamer verlaten met hun armen vol badlakens. Stilletjes op rooftocht naar een mooi plekje aan de rand van het zwembad. 'Territorium'; dat woord komt bij me op. Ze willen hun territorium afbakenen. Oerinstincten spelen kennelijk ernstig op onder de Spaanse zon.
Waarom hebben jij en ik daar geen last van? Het is toch gewoon vakantie? Als er geen plaats is, hebben we pech. Maar er zijn zoveel bedjes, altijd plaats. Misschien dan niet rechtsvoor bij het fonteintje of linksachter, enigszins in de schaduw, maar overal lig je even lekker.

Engelsen, het is een bijzonder volkje. En dan bedoel ik niet de Engelsen zoals je ze gewoon ziet bij de BBC, maar de Engelsen op vakantie. Nog nooit heb ik zoveel plakplaatjes op één vierkante kilometer gezien. Namen, hartjes, roosjes, tribals, alles passeert de revue. Maar een stijlvol, origineel exemplaar? Nergens te bekennen...
En dan de klederdracht. Het moet een soort klederdracht zijn, want ze zien er allemaal hetzelfde uit. Te korte, te doorschijnende, te strakke kleding, waar aan alle mogelijke kanten vet en plakplaatjes onderuit puilen. En hakken waar je duizelig van wordt en waarop ze doodongelukkig door de niet zo mooi gestrate weggetjes van Spanje strompelen. Dat voor wat betreft de dames.
En de mannen? Die geven overal, op alle manieren uiting aan hun liefde voor de club. Welke club maakt niet uit, als je maar altijd in sporttenue en op sportschoenen loopt en een plakplaatje van je club hebt. Met een wapen van de club op je rug ben je pas écht DE man, en dan trek je dus bij iedere mogelijke gelegenheid geen shirtje aan.
Kinderen zijn nog een aparte categorie. Jongetjes zijn de kleine exemplaren van pa (als pa nog in de picture is) versierd met grote glimmende nepdiamanten in de veel te kleine oortjes en in het haar geschoren figuurtjes. Meisjes hebben veel te grote ringen in de oren en veel te blote hempjes, jurkjes of rokjes. En natuurlijk prop je die nog niet volgroeide voetjes in hakjes. Why not, darling?

Gelukkig was in elke kroeg en in elk restaurant avond aan avond te zien dat niet alle Engelsen zo zijn (al waren er ook wel een paar thuisgebleven). 'Britain's got talent' was elke avond te zien. Eerst de halve finales en toen de finale. Skitterende televisie, we konden er gewoon niet omheen. We waren er getuige van hoe Susan Boyle tweede werd. Een huisvrouw zonder plakplaatjes, met enorme wenkbrauwen en een soepjurk. Gelukkig zijn er dus ook zulke exemplaren in Engeland te vinden. Laten we daar een pint of beer op drinken! Somewhere on this planet it must be five o'clock ;-)