Woelige wereld

20 bij 45 centimeter ontvouwt zich een prachtig schouwspel voor mijn ogen... Ik word er stil van. Met mijn hoofd tegen het vliegtuigraampje gedrukt vraag ik me af waarom ik nooit eerder naar buiten durfde te kijken, laat staan bij het raampje zitten.

Met een brok in mijn keel en tranen die hun best doen om door te breken geniet ik van het mooiste plaatje ooit. En er gaat zoveel door me heen.
Prachtige bergen met witte toppen prikken de hoogte in en doen hun best de rozige wolken te raken. Een zonnige gloed geeft de wolken van bovenaf een wollige uitstraling, bijna suikerspinnig. Nare herinneringen overdekt met een zachte deken van geluk. Daar moet ik aan denken...

Als de wereld zo groots en mooi is, waarom laat ik mijn geluk dan nog beïnvloeden door dingen die ooit mis zijn gegaan? Waarom leef ik niet gewoon nu? Nederigheid en een onmetelijk besef van waar het om draait...mijn hart bonkt er van. Alsof alle geluk en al het verdriet in één keer door mijn aderen stroomt.

Stilletjes draai ik me om bekijk ik jou stiekem vanachter mijn veel te grote zonnebril. Verzonken in je boek, je haar in de war, een glimlach om je mond, je hand op mijn been, roze shirtje, rode neus, witte gympen. Schoonheid voor en achter me. Ik ben een rijk en gelukkig mens. Met jou kan ik die woelige wereld onder ons gemakkelijk aan.