Wraak

Eindelijk doe ik het. Ik geef toe aan mijn ware gevoelens. Ik wil wraak. Gewoon om er eindelijk eens wat aan te doen. Om ze een poepie te laten ruiken.
Dus ik ga op pad. In het donker. Want betrapt worden is ook weer niet nodig.

Ik pak mijn fiets en stop de grote stenen die ik in mijn tuin heb opgezocht, in mijn fietstas. Ik trek mijn sjaal nog wat omhoog en mijn muts nog wat omlaag. Mijn haren zitten goed verstopt en ik draag kleren van een vriendin. Als het goed is, ben ik onherkenbaar.

Vol adrenaline ga ik op pad naar de eerste locatie. Een bruidszaak in de buurt, waar ik ooit voor 500 euro het schip in ben gegaan. Nou ja, niet ik, mijn moeder. En dat terwijl de jurk nooit van mij is geweest en de inkoopprijs maar 200 euro bleek te zijn. Wraak wegens mijn moeder. Ik pak de steen en terwijl ik voorbij fiets gooi ik hem keihard tegen de ramen. Rinkeldekinkel....allemaal glasgerinkel. Keihard. De hele buurt zal nu wel wakker zijn, dus onder vluchtig omkijken fiets ik snel weg. Genietend van de zoete smaak van wraak.

Op naar de volgende locatie. Hier geen ramen stuk. Mijn boosheid is al behoorlijk weggezakt. Nee, ik ga alleen eventjes mijn katten aaien en een zakje kattenpoep door de brievenbus duwen. Tja, dan hadden ze maar niet al mijn spullen en katten mee moeten pikken toen het uit raakte. Hij en zijn nieuwe liefje.
Een makkelijke missie en ik ben zo weer weg. Maar toch gewoon heerlijk!

Dan nu het einddoel van mijn rit. Het hoofddoel ook. Zijn huis. Hij die niet genoemd mag worden. Maar wel zovaak in mijn hoofd zit door alle ellende die hij me heeft bezorgd. Soms wens ik dat hij zijn oude hobby motorrijden weer oppakt en zich tegen een boom aanvouwt. Precies datgene waar hij altijd voor vreest. En nee, hij hoeft niet dood. Natuurlijk niet. Maar gewoon voor altijd in de kreukels, dat zou wel lekker zijn. Normaal zou ik me schamen voor zulke gedachten. Ik ben toch een lief meisje? Maar vannacht is alles anders. Vannacht is er niets liefs aan mij. Ik volg mijn primitieve instincten en geniet ervan.

Als ik voor zijn huis sta, stel ik me voor hoe hij daarboven ligt te slapen. Misschien wel met zijn nieuwste aanwinst of gewoon met een liefje voor een nacht. Wat kan mij het schelen. This is the moment. Ik verstop me in de steeg naast zijn huis en wacht op mijn vriendinnen. Ze zouden er bijna moeten zijn. Ah, daar komen ze aansluipen. Allemaal voorzien van muts en steen. Ik moet even lachen. Omdat ze er zo grappig uitzien, omdat ik weet dat ze eigenlijk allemaal heel braaf zijn en omdat ze er voor mij zijn. Nu, in deze nacht.
In de aanslag. Ieder mikt op een ander raam. Ik tel tot drie en dan: Een en al lawaai en glas. De adrenaline giert door mijn lijf. Mijn lach is onuitwisbaar. Wegwezen nu!!!

En dan gaat de wekker.
Het was een droom.
Balen. Of nee, gelukkig maar. Wel de roes van wraak, niet de nare bijsmaak.