Oma lag op sterven. Haar armen lagen bewegingloos langs haar zij. Het slappe, oude, craquelé-achtige velletje glom nog van al dat harde werken dat ze in haar leven had gedaan. En daaromheen zat, zoals altijd, haar gouden armband. Ik dacht dat hij haar nu wel pijn zou doen, in haar vel zou drukken. En ze kon hem niet meer zelf aan de kant doen of verplaatsen. Dus ik vroeg mijn moeder of ik hem af mocht doen. En we deden hem samen in haar sieradenkistje.
Toen ging oma dood. En ik was verdrietig. Ook omdat de ex het toen wel een geschikt moment vond om het definitief uit te maken. Maar ik kreeg oma's armband. En dat gaf troost. Zo is ze altijd een beetje bij me. Ik bracht hem naar de juwelier om hem op te laten poetsen en het slotje te versterken. En om er 'oma' in te laten graveren. Ik drukte de juwelier op het hart dat hij er zuinig op moest zijn omdat het mijn meest dierbare sierraad was. En kocht nog een bijpassend ringetje voor mezelf, waar ik 'geluk' in liet graveren.
Toen was ie klaar. 'Oma' en 'geluk' altijd bij me. Nu moest het wel goedkomen, dacht ik. En dat was ook zo. Vanaf dat moment ging alles steeds een beetje beter met me. En nu is de ring stuk (maar die maken ze wel weer en dus komt het geluk vanzelf terug). En de armband ook. Niet gewoon stuk, nee, doorgezaagd.
Opeens wilde hij niet meer af. Wat we ook probeerden, hij zat muurvast. Heel gek, precies rond oma's verjaardag. Alsof het een seintje van boven was. En nu heeft de juwelier hem doorgezaagd. Natuurlijk gaat hij hem wel weer repareren, maar toen ik de winkel uitliep stonden mijn ogen vol tranen. Het voelde net of ik oma geweld had aangedaan... Als ze er nou maar goed op passen... want zonder oma om mijn pols voelt alles net iets minder veilig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten