Er bestaat een club mensen die zich er mee bezig houdt om muziek uit winkels en andere openbare gelegenheden te weren. Ik zag eens één van de zuurpruimerige leden op tv. Het was gehoorvervuiling. Dat was het. Ze wilde rust aan haar hoofd.
Ik vond het gezanik en gezeur. Vroeg me af of die mensen niets beters hadden om zich druk over te maken. En ging weer verder met leven.
Tot afgelopen weekend. Ik zat in een heel leuk restaurant met drie van de meest dierbare mensen in mijn leven. Het eten was heerlijk en de sfeer opperbest. Alleen die muziek.
Alle tranentrekkers passeerden de revue. Van Chicago tot The Jacksons. De anderen hebben het misschien niet eens gehoord. Maar bij mij ging elk nummer door merg en been. Precies het repertoire waar ik melancholisch van word, dat me terugsleept naar momenten waar ik niet wil zijn als ik gezellig zit te eten. Mijn gevoelige snaar werd geraakt en het etentje werd anders. Ik wilde huilen. Mijn emotie kwijt.
Maar eigenlijk wilde ik gewoon dat de muziek stopte. Weg met dat gepingel in mijn oor. Geef mijn oren, maar vooral mijn hart en hoofd eens rust. Laat me genieten van de muziek in mijn hoofd. Ik wil mijn eigen deejay zijn.
Ben ik nu net zo'n zuurpruim geworden? Nee, natuurlijk niet. Het was alleen daar en op dat moment. Muziek is essentieel. Muziek is levensvreugde. Zonder muziek geen omlijsting bij alle mooie nieuwe herinneringen die zich elke dag vormen in mijn leven.
Maar soms zou ik willen dat ik overal en altijd de aan- en uit- knop mocht bedienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten