Loslaten

Ik wil loslaten, maar weet niet zo goed hoe. Hoe doe je dat?

Vroeger had ik al moeite met loslaten. En nu weet ik waarom. Ik hecht me als een dolle aan mensen, aan spullen, aan huizen. Zelfs aan kleren. Als kind groeide ik natuurlijk, net als alle kinderen. Dat had natuurlijk tot gevolg dat ik mijn kleren op een gegeven moment niet meer paste. Mijn moeder wilde zo nu en dan 'de kast even door' om te kijken wat nog paste en wat niet. Dramatische momenten waren dat. Ik kan me nog zo goed herinneren dat een door mijn moeder genaaide, blauw met witte jurk, te klein was geworden. Tranen met tuiten gehuild.

Toen ik uit huis ging, zelfde verhaal. Ik had voor mezelf de omstandigheden al zo ideaal mogelijk gemaakt. Gewoon iedere keer iets langer bij het toenmalige vriendje logeren. Totdat de spullen toch echt eens verhuisd moesten worden. Hoe vaak ik in die weken daarna niet snikkend op de bank heb gezeten omdat ik nu zo groot was geworden en omdat ik mijn ouders in de steek liet!

"Groot worden met horten en stoten", zo omschreef ik het altijd voor mezelf. Maar ik merk dat het niet alleen met groot worden te maken heeft. Het is gewoon hechten en loslaten. Ik ben net een soort zuignap. Zit ie vast, dan krijg je hem niet meer los. En zo is het ook met mij. Ooit heb ik gedacht altijd bij hem te blijven en op hem te passen. En nu doe ik dat allemaal niet. Nu weet ik niets van hem, heb geen idee hoe het gaat. En dat voelt soms gek.

Ondanks dat ik verstandelijk dolgelukkig ben dat ik niet meer met hem samen bent, ben ik nog niet helemaal onthecht. Gevoelsmatig kan het me nog steeds wel wat schelen of het goed met hem gaat. Maar dat wil ik niet. Ik wil me niet meer afvragen hoe het met hem en zijn familie is, of ze gezond zijn, of wat dan ook maar. Ik wil gewoon dat het met koud laat. IJskoud. Want dat verdient ie.
Vriendinnen zeggen dat het betekent dat ik een 'goed mens' ben. Ik denk dat ik gewoon een zuignap ben die heeeeeel rap moet leren los te laten.

Want loslaten zorgt ervoor dat je meer in het 'nu' kunt leven. En dat is mijn grote streven van de laatste tijd. Nu is nu en de rest is water onder de brug. Troebel water...

Tips zijn welkom!