ACAB

Er zijn mensen die kaartjes vouwen van de labeltjes aan theezakjes. Of die cupcakes bakken tot ze erbij neervallen. Zelf had ik er tijdens mijn zwangerschap een handje van om de naaimachine aan het werk te zetten. Huisvlijt...het is er in alle soorten en maten. Altijd had ik er een knusse gedachte bij. Zag ik blije meisjes met een vrolijk gekleurde schort voor. Of omaatjes die in juli uren aan tafel zitten te priegelen om de kerstkaarten op tijd af te krijgen. Er hangt gewoon een zweem van gezelligheid om al dat geknutsel en getut.
Maar sinds vandaag weet ik dat het ook anders kan. Dat er ook sprake van huisvlijt moet zijn in donkere, grauwe kamers die waarschijnlijk blauw staan van de rook en waar gaten in de leren bank zitten omdat de Staffordshire Bull Terrier er zijn kaken in heeft geslagen omdat hij geen plakje leverworst kreeg. In huizen waar het behang wat bladdert en onbestemde vlekken zitten in de vloerbedekking. Waar de tuin in geen jaren een hark of schep heeft gezien en onkruid welig tiert.
Althans, dat waren de gedachten toen ik tijdens een wandeling met mijn kleine grote geluk een tekst op een muur zag. Het was een klein nisje bij een gebouw. Je moest opletten om het te zien. En toch had iemand de moeite genomen om daar een tekst achter te laten. "ACAB". All cops are bastards. Vrij vertaald: "De politie is stom..." Al is dat waarschijnlijk een te milde - knutseltutje, fröbeldame - vertaling.
De tekst an sich was geen echte verrassing. Er zijn zelfs volwassen mannen die deze vier letters in hun nek laten tattoeren. Of jongens die in een t-shirt met die tekst lopen. Nee, het ging om de manier waarop. Het was overduidelijk dat daar iemand - waarschijnlijk in het donker - had gestaan met een stuk papier/plastic/staal waar de letters uit waren gesneden en vervolgens met een spuitbus de boel had ingekleurd. Hij had het namelijk niet helemaal netjes gedaan en dus kon je de contouren van het vierkant nog ontwaren. En de letters....ze waren sierlijk. Gotisch bijna. Volgens mij kon je dat niet zelf uitknippen. Nee, hier was een handigerd aan de gang geweest. Misschien had hij het zelfs met een computerbestandje aangeleverd bij een professionele tekstenmaker...
Ik weet het niet. Maar ik werd er een beetje verdrietig van. De gedachte dat er niet achter elke deur tuttige, vrolijke meisjes wonen die eerst de keukenvloer soppen en daarna een leuk hoesje voor hun fotoboek haken. De gedachte dat er iemand ergens op een kapotte bank moet hebben gezeten, de tv keihard op MTV, met de Staffordshire Bull Terrier aan zijn voeten...onderwijl denkend over een manier waarop hij gemakkelijk die agressieve tekst zou kunnen verspreiden, zonder dat hij telkens met de spuitbus moest proberen een beetje netjes vier letters op te schrijven.
Ik zag hem al bijna zitten. Die zielige, bozige man die niks beters te doen had. En stiekem bedacht ik een vrolijk meisje met een bloemetjesschort te midden van die donkere, viezige kamer. Ze ging haar cakejes bakken en de zielige bozige man was niet meer zielig. Hij at cupcakes en hielp zelfs stiekem ze te versieren. Als grapje met de letters ACAB. Maar die slikte zij er gauw af toen hij even niet oplette.

Vals

Toen X en ik elkaar nog ontdekten en eigenlijk alles geweldig aan elkaar vonden. Toen we ons alleen al gelukkig voelden omdat de ander bestond. Toen het voelde alsof we konden leven van de liefde alleen. Toen zaten we een keer in de auto. Vol vlinders en vol vertrouwen deed ik wat ik altijd doe. Meezingen met de radio. De hele weg naar Roosendaal. En dat is een eind kan ik je melden. En terug ging het die dag niet veel anders. Ik zong dat het een lieve lust was en verbaasde me over al die geweldige liedjes op de radio waar ik ook nog eens de tekst van kende.
X zat naast me en legde zo nu en dan zijn altijd warme hand op mijn been. Ik had een topdag. Totdat we bij een brug moesten wachten. We waren bijna thuis. X ging een beetje verzitten en keek me eens aan. Vlak na een mooie uithaal, weet ik nog. Iets Alicia Keyserigs geloof ik. Hij zei - heel voorzichtig - "Jij kunt echt niet zingen he". En ik wist dat hij gelijk had. Al klinkt het in mijn hoofd nog zo mooi. Ooit, in de pubertijd, had ik mijn stem opgenomen op een cassettebandje. En dat klonk niet best. Ergens onderweg was ik het vergeten. En nu had X - die ik best nog een beetje wilde versieren - dus bijna 5 hele lange uren naar mijn valse gekraai geluisterd. Zonder tussentijds commentaar. Zonder zuchten, steunen of andere non-verbale hints dat het genoeg was.
Gelukkig wilde hij wel een dealtje sluiten dat inhield dat ik mocht blijven zingen...als ik maar nooit met Idols mee zou doen. Goeie deal, dacht ik nog. Kon ik tenminste lekker blijven zingen. Maar sindsdien is dat zingen toch anders. X voelt zich vrijer om me gewoon eens uit te lachen als het echt TE vals is. En ik ben me eigenlijk altijd bewust van mijn rare geluidjes.
Maar nu is er een nieuwe grote liefde. En hij is of net zo lief als zijn vader, of hij hoort nog niet zo goed, of hij heeft gewoon verstand van muziek. Want hij luistert naar mijn gezang en hij lacht. Hij wordt er rustig van. En zojuist...een half uurtje geleden, lag hij nog op mijn arm. En ik zong. Alles wat ik me maar kon bedenken. Van Kinderen voor Kinderen (uit de jaren tachtig, toen het nog leuk was) tot Slaap kindje slaap. Zelfbedachte teksten en hier en daar wat geneurie. In het schemerdonker keek hij naar me. Zijn oogjes glinsterden. Hij lachte wat achter zijn speentje. En toen deed hij die prachtige oogjes van hem dicht. En hij sliep. Hoe vals het ook was. Hij sliep.
Ik heb een fan! Een nieuwe reden om heerlijk te blijven zingen en stiekem af en toe te denken dat het toch best mooi klinkt. Dus dat doe ik.

Buik

Elke avond lag ik op het kleed voor de tv mijn buik in model te plooien met honderden, in totaal duizenden, buikspieroefeningen. Ik had op een gegeven moment gewoon een sixpack. Maar daar zag je niks van. De huid die ik ooit zo zorgvuldig had opgerekt met een puberdieet van chips, koekjes, ijs en al wat lekker - maar o zo slecht - is, veerde niet meer terug naar naveltrui-proporties. Hoe koolhydraatarm ik ook at en hoe hard ik ook rende. Die buik van mij bleef een soort pudding met in het midden een treurig mondje op de plek waar ooit een ronde navel moet hebben gezeten.

Maar als optimist zag ik in die overtollige huid toch nog een voordeel. Want mocht er ooit een klein kindje in mij groeien, dan had ik plek genoeg en zou striae mij bespaard blijven.

En toen groeide ineens een kindje in mij en werd de angst voor permanente strepen op mijn buik wat reëeler. Dus kocht ik smeersels, duur en glibberig. Om te redden wat er te redden viel. Want je zal toch uit zuinigheid maar niet smeren en ineens vol strepen zitten? Baadt het niet, dan schaadt het niet, was het idee. Mijn buik groeide en groeide. Inderdaad plaats genoeg voor een klein mensje. Geen streep te bekennen. Behalve dan een verticale streep gevormd door overmatig pigment. Maar op die streep was ik trots. Die streep symboliseerde de aanstaande komst van de door mij zo geliefde baby.

Maar die geliefde baby miste een inwendige TOM TOM. Hij had geen routekaart die hem vertelde dat de uitgang beneden zat. Al weken voelde ik zijn ronde bolletje in mijn zij. Maar de verloskundige wist zeker...hij ligt goed. Dus drukte zij en duwde zij -zoekend naar een hoofd in mijn bekken waar geen hoofdje zat - net zo lang tot de strepen er ter plekke in sprongen. Daar hielp geen smeersel meer tegen. Het kwaad was geschied.

Nu zijn we een half jaar verder en zit ik op de bank terwijl ons wonder boven in zijn wiegje ligt te slapen. Een paar uur geleden hoorde ik zijn vader voor hem zingen terwijl ik snel mijn kleren uittrok om onder de douche te springen. In een flits zie ik mezelf voorbij lopen in de spiegel. Daar is mijn buik. Slapper en boller dan ooit. Dat sixpack is in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik zie mijn buik dansen en ontwaar in een oogwenk de twee strepen die de verloskundige erin duwde en die enorme jaap die uiteindelijk zijn ingang in dit leven werd. Ook dat pigment blijft maar hangen. Even denk ik, shit. Maar als ik twee tellen later mijn mannetje in mijn armen neem en met zijn volmaakte lichaam in mijn armen onder de douche sta, voel ik me mooier dan ooit.

Mijn buik is de landkaart van zijn leven. Twee strepen als pijlen richting de uitgang die zijn toekomstige broertje of zusje hopelijk wel weet te vinden. De bolling die me herinnert aan de tijd vol verwachting, de tijd waarin hij ontstond. Het kronkelige, vlammende litteken dat zijn komst in deze wereld mogelijk maakte. En een pigmentstreep om het midden aan te geven.

En toch lig ik niet meer elke avond op het kleed. Dankzij het hart dat boven de landkaart klopt. Een hart dat sinds het ontstaan van de landkaart in mijn borst lijkt te fladderen, elke keer als hij met zijn prachtige tandeloze mondje naar me lacht. Een hart dat vervuld is van geluk en liefde op een manier die ik met mijn ongeschonden buik niet kende. Een hart dat weet wat echt belangrijk is.

Een beetje zoals zij

Ze drentelt rond met haar kleine kromme baby-beentjes. Speentje in de mond, luier om haar billetjes. Ze is nog niet zo stabiel, maar vallen doet geen pijn en ze staat lachend weer op. Een prachtig meisje, omringd door kleurrijke bloemen. Tot zover een mooi en vrolijk beeld voor de beelddenkers onder ons.

Maar de bloemen zijn voor haar moeder en ze omringen de kist met daarin haar zo mooie, maar ook zo koude lichaam. 

En dus stromen de tranen over mijn wangen bij de aanblik van dat kleine, schattige meisje. Dat meisje dat zo op haar mooie moeder lijkt. Ze heeft nog geen idee en dus drentelt ze vrolijk rond terwijl ze wordt aanschouwd door honderden huilende ogen. Ondertussen klinken mooie woorden en horen we prachtige muziek. 

Ik probeer een snik te onderdrukken. Want wie ben ik om te huilen als haar vader zo sterk is? Wie ben ik om te huilen als haar moeder mij wellicht zo vaak heeft gemist? Ik huil om de leegte die voelbaar is. Om alles wat ik had moeten doen, maar heb nagelaten. Om het verlies van zo'n bijzonder mens. Ik kende haar door en door. Dat gebeurt als je elkaar 40 uur per week ziet gedurende anderhalf jaar. En toch zie ik nu haar man en familie voor het eerst. En ook dat mooie, kleine meisje waar ze zo blij mee was. Ik was te druk met trouwen en moeder worden om eerder te komen kijken. En nu zie ik haar voor het eerst... op de crematie van haar moeder. Dus ik huil. Omdat geen bloemen, mooie woorden of muziek kunnen zorgen dat dit mooie kleine meisje nog lekker op haar moeders warme schoot kan kruipen. Of dat haar sterke, dappere vader nog eens lekker tegen zijn prachtige vrouw aan kan kruipen. Of haar zoon zijn hoofd in haar veilige nek kan begraven. Omdat het zo verschrikkelijk oneerlijk is.

Ik ga mijn best doen om een beetje IngeB te zijn...

Ik ben d'r weer...

Ik ben d'r weer. Op verzoek en gewoon omdat het nodig is. Omdat ik zoveel denk en er geen kant mee op kan. Omdat mijn tijdlijn op Facebook ook door collega's wordt bekeken en ik daar dus niet al mijn rare hersenkronkels kwijt kan. Omdat X zegt dat het tijd wordt. Omdat, tja gewoon omdat t kan.

Maar ik ben anders. Er is nu een klein mensje uit mij geboren en daarmee is alles anders en toch ook niet. Een zoektocht naar nieuwe liefdesgevoelens, naar het moederschap en tegelijk een manier om toch ook ergens nog iets van die fatale Fem te blijven die ik pretendeerde te zijn.

Leuk als je het leest...hopelijk is er niet weer een hernia voor nodig. Hopelijk vindt Engelbert het leuk. Hopelijk vindt zij met de hondjes en de cavia's uit Franeker het leuk. Hopelijk leest de breiende ex-collega weer mee. En die ene die Kammie zo lief heeft.

Ik ben d'r weer en het voelt goed.
Nu nog eens bedenken waar ik het over ga hebben.

Verhuisbericht

Vanaf nu zijn mijn hersenspinsel en gedachtenkronkels te vinden op http://www.magischmusje.com/
Ik hoop jullie daar weer te mogen begroeten!