ACAB

Er zijn mensen die kaartjes vouwen van de labeltjes aan theezakjes. Of die cupcakes bakken tot ze erbij neervallen. Zelf had ik er tijdens mijn zwangerschap een handje van om de naaimachine aan het werk te zetten. Huisvlijt...het is er in alle soorten en maten. Altijd had ik er een knusse gedachte bij. Zag ik blije meisjes met een vrolijk gekleurde schort voor. Of omaatjes die in juli uren aan tafel zitten te priegelen om de kerstkaarten op tijd af te krijgen. Er hangt gewoon een zweem van gezelligheid om al dat geknutsel en getut.
Maar sinds vandaag weet ik dat het ook anders kan. Dat er ook sprake van huisvlijt moet zijn in donkere, grauwe kamers die waarschijnlijk blauw staan van de rook en waar gaten in de leren bank zitten omdat de Staffordshire Bull Terrier er zijn kaken in heeft geslagen omdat hij geen plakje leverworst kreeg. In huizen waar het behang wat bladdert en onbestemde vlekken zitten in de vloerbedekking. Waar de tuin in geen jaren een hark of schep heeft gezien en onkruid welig tiert.
Althans, dat waren de gedachten toen ik tijdens een wandeling met mijn kleine grote geluk een tekst op een muur zag. Het was een klein nisje bij een gebouw. Je moest opletten om het te zien. En toch had iemand de moeite genomen om daar een tekst achter te laten. "ACAB". All cops are bastards. Vrij vertaald: "De politie is stom..." Al is dat waarschijnlijk een te milde - knutseltutje, fröbeldame - vertaling.
De tekst an sich was geen echte verrassing. Er zijn zelfs volwassen mannen die deze vier letters in hun nek laten tattoeren. Of jongens die in een t-shirt met die tekst lopen. Nee, het ging om de manier waarop. Het was overduidelijk dat daar iemand - waarschijnlijk in het donker - had gestaan met een stuk papier/plastic/staal waar de letters uit waren gesneden en vervolgens met een spuitbus de boel had ingekleurd. Hij had het namelijk niet helemaal netjes gedaan en dus kon je de contouren van het vierkant nog ontwaren. En de letters....ze waren sierlijk. Gotisch bijna. Volgens mij kon je dat niet zelf uitknippen. Nee, hier was een handigerd aan de gang geweest. Misschien had hij het zelfs met een computerbestandje aangeleverd bij een professionele tekstenmaker...
Ik weet het niet. Maar ik werd er een beetje verdrietig van. De gedachte dat er niet achter elke deur tuttige, vrolijke meisjes wonen die eerst de keukenvloer soppen en daarna een leuk hoesje voor hun fotoboek haken. De gedachte dat er iemand ergens op een kapotte bank moet hebben gezeten, de tv keihard op MTV, met de Staffordshire Bull Terrier aan zijn voeten...onderwijl denkend over een manier waarop hij gemakkelijk die agressieve tekst zou kunnen verspreiden, zonder dat hij telkens met de spuitbus moest proberen een beetje netjes vier letters op te schrijven.
Ik zag hem al bijna zitten. Die zielige, bozige man die niks beters te doen had. En stiekem bedacht ik een vrolijk meisje met een bloemetjesschort te midden van die donkere, viezige kamer. Ze ging haar cakejes bakken en de zielige bozige man was niet meer zielig. Hij at cupcakes en hielp zelfs stiekem ze te versieren. Als grapje met de letters ACAB. Maar die slikte zij er gauw af toen hij even niet oplette.