PPTSS

Eerst was er Fem. Toen was er Fem met een PTSS. En nu is er Fem met een PPTSS. Een post posttraumatische stress stoornis. Iemand met verstand van zaken zei ooit; een PTSS legt een waas over je persoonlijkheid. En ik snapte niet precies wat ze bedoelde, want ik voelde geen waas en ik zag hem ook niet. Maar nu de waas weg is, snap ik ineens wat ze bedoelde.

De waas is weg en ik ben terug. Gewoon Fem in vol ornaat. Zonder fratsen, zonder schaduw, zonder sluier, gewoon weer "what you see is what you get". Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou kunnen merken dat het over was. Dat ik genezen was. Maar nu merk ik het. Sterker nog, ik weet het zeker. Want toen ik de aanstichter van het leed weer zag, voelde ik niets. Gewoon niks, nakkes, nada. Een wonder. En ik bevind me dus ineens in de post ptss. Een fase waarin het gewoon wennen is om weer mezelf te zijn. Die ptss heeft mijn persoon, mijn leven, toch een flink aantal jaren beheerst en bepaald. Ik mis het bijna, zo gewoon was het geworden. Dus nu moet ik op zoek. Op zoek naar wie ik ookal weer ben. Hoe ik ookal weer ben. Of beter gezegd; hoe ik ben geworden.

Een mooie ontdekkingsreis. Vol verrassingen. Was ooit mijn motto dat de mens het meest lijdt, door het lijden dat hij vreest... Inmiddels is het geworden: NO GUTS NO GLORY. En dus maakt het niet uit wat ik ga vinden achter de volgende deur, na de volgende bocht. Mijn levenspad was hobbelig, en zal dat vast blijven. Maar ik kan het aan, en alles komt altijd wel weer eens goed. Post PTSS en Pre AWKG (alles wat komen gaat).

Het begint gewoon bij 30!