Shakira, dat elastiekje uit Colombia, nooit was ik echt fan haar. Kreeg hooguit pijntjes op plaatsen in mijn lichaam waarvan ik het bestaan niet kende, als ik haar op het scherm zag kronkelen, terwijl zij onbegrijpelijke teksten zong met haar - in mijn ogen - vreselijke accent. Om dan nog maar te zwijgen van dat beknepen stemgeluid.
Maar nu zingt ze "I'm crazy but you like it". En opeens die houterige heupen van mij worden in gang gezet alsof ze een slang in een mandje zijn waar een slangenbezweerder zijn kunsten op loslaat. Niet alleen om het deuntje, maar vooral om de tekst. Loca loca loca. Ergens voel ik me erdoor aangesproken.
Misschien is dat omdat ik de laatste tijd toch officieel een beetje gestoord was. Ik zat tenslotte niet voor niks elke week bij een psychotherapeut. Maar ik denk toch at het vooral is omdat ik altijd een beetje anders dan anders ben geweest. Vroeger baalde ik daarvan. Voelde ik me raar en had ik het gevoel nergens bij te horen. En dat gevoel is er af en toe nog wel eens. Maar het is niet meer zo vervelend. Ik vind het eigenlijk best fijn dat ik afwijk. Dat ik een beetje 'gek' ben. Soms maak ik mezelf wijs dat ik bijzonder ben. Maar nu vind ik "Loca loca loca" ook wel een goede omschrijving.
Ik hoorde Hedy D'Ancona ooit zeggen dat ze een rijk geestelijk leven had. En toen heb ik mezelf beloofd dat ook te willen en te krijgen. En volgens mij is dat gelukt. In mijn hoofd gebeurt zoveel, ik hoef me nooit te vervelen. De rare gedachtensprongetjes - die ik volgens velen schijn te maken - zorgen voor een permanente voorziening aan binnenpretjes en voor een rijk geestelijk leven. Misschien is dat gek. Maar: Loca loca lucky...that's me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten