Daar zaten we dan. Het was een gure donderdagavond en we waren aan de bar geschoven in een kroeg waarvan ik nog nooit de vloer had kunnen zien omdat het er altijd zo vol was dat ik niet verder kwam dan zicht op borsthoogte. Nu zag de vieze houten planken en rook ik de geur van verschaald bier. Ik hoefde niet naar de barman te wenken, ze stonden twee man sterk voor onze neus en hadden zelfs tijd voor een gesprek. Een diepgaand gesprek zelfs, want ze waren meer dan barman. Ze waren twee knappe jongens die heel erg goed een feestje konden bouwen op zaterdagavond. Maar op donderdagavond wisten ze niet waar ze heen wilden met hun leven. Achter de bar staan vonden ze best leuk, maar ze zagen ergens ook wel in dat het wat treurig zou worden als ze op hun 45ste nog biertjes tapten en knipoogden naar meisjes van 18.
Ik gaf ze gelijk. En zag mezelf door hun ogen. Wat ouder, leuk werk, wel aardig doelgericht...IIemand waar ze wel wat van wilden aannemen omdat ze het echt even niet meer wisten. Even was ik een baken in de woeste zee. En opeens realiseerde ik me dat ik er drie jaar geleden net zo bij had gezeten als zij. Niet wetend waarheen, met wie en op welke manier. Luisterend naar iedereen die meer ervaren was dan ik. En opeens zat ik daar mensen raad te geven, mee te denken en groeide het besef dat er iets veranderd is in mij. Ik ben weer Fem. Gewoon Fem, zonder de sluier van een trauma over mijn persoonlijkheid. Gewoon Fem die alles wat ze bedenkt eruit flapt en hoopt dat mensen zien dat ze het altijd goed bedoelt. Niet meer de Fem die van buiten best georganiseerd lijkt maar van binnen een wervelstorm is.
En nu, op de vrijdagochtend na de donderdagavond is dat besef alleen nog maar groter. Ik ben ontzettend veranderd maar meer mezelf dan ooit. Mijn ervaringen hebben me eerst keihard op de grond gesmeten, maar me later gelouterd, me completer gemaakt en er zelfs toe geleid dat ik soms iets voor een ander kan betekenen. Niet alleen voor de eerste de beste barman met een identiteitscrisis, maar ook voor haar. Dat meisje dat nog helemaal aan het begin staat van genezing, heling en verandering. Dat meisje dat van buiten straalt maar van binnen kolkt. Ik pak haar hand en knijp er af en toe in als ik voel dat ze het moeilijk heeft. En ik weet zeker dat zij over een tijdje net zo'n vrijdagochtend zal hebben als ik vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten