Hyves

Hoe was het leven zonder Hyves, Facebook en Twitter? Of onvoorstelbaarder nog; hoe was het leven zonder mobieltje? Ik weet het niet eens meer...

En nu loer ik dus om de haverklap op mijn telefoon om wederom te constateren dat ik echt niet zo belangrijk ben als ik hoop. Bel ik om de haverklap om te vertellen dat ik toch net ietsje pietsje later of juist eerder ben… Sta ik in de supermarkt al aan manlief te vertellen dat ze zijn favoriete drinkontbijtjes nu ook al uit de schappen hebben gehaald, want dat kan echt niet wachten tot ik thuis ben. Check ik drie keer binnen een uur of mijn ouders al thuis zijn met hun kapotte bootje of dat ze nog op het kanaal dobberen, terwijl ik ook best 's avonds even had kunnen horen hoe het gegaan was... Druk druk druk, prikkels prikkels prikkels.

En dan heb ik het nog niet eens over Hyves. Het leek zo leuk, lekker een beetje loeren bij oud klasgenootjes en bij die ene jongen waar ik vroeger een oogje op had, die nu een heel stomme vriendin heeft, hihi. Maar toen werd het ineens de grote tegen-elkaar-op-boks-show. Nou ja, dat heb ik er misschien ook zelf van gemaakt. Opeens doken in ieder geval overal prachtige foto's van nog prachtiger mensen op (die in het echt gelukkig toch best een beetje tegen vielen). Ineens werd ik me er van bewust dat heel veel mensen heel veel spannende dingen doen en dat ze hele interessante vrienden hebben. En veel vrienden ook… En toen voelde ik me een sukkel. Want ik heb helemaal niet zoveel vrienden en ik beleef ook niet heel veel spannende dingen. Begrijp me niet verkeerd, mijn leven is prachtig, maar het laat zich niet echt vatten in wonderbaarlijk flitsende kiekjes… Want elke keer dat een moment suprème zich aandient, heb ik een groen stukje tussen mijn tanden, groeit er een rare haar uit mijn kin, is er niemand in de buurt om een foto te nemen of zit mijn vinger voor de lens. Er is altijd wel wat. En dus kom ik niet verder dan zwaar geposeerde exemplaren die niet goed weergeven hoe fantastisch het was.

Het allerergste is nog wel dat ook exen hun leven tentoonspreiden via internet. En hoe stom ze inmiddels toch echt wel zijn, je loert toch. Ik tenminste wel, heel soms. En dan zie ik foto's die me aan het denken zetten. Of lees ik teksten die mijn wenkbrauwen doen fronsen. De ene keer pakt het goed uit en vraag ik me hoofdschuddend af hoe ik ooit heb kunnen denken dat we een 'match made in heaven' waren. De andere keer is het resultaat iets minder geslaagd en twijfel ik aan mijn kritische oordeel. Want hij lacht ineens toch best wel schattig en zijn leven ziet er toch best geslaagd uit…

Dus ik kap er mee. Niet met bellen en smsen. Nee, dat blijf ik gewoon doen met de mensen die echt belangrijk voor me zijn. Die hoef ik niet met hippe plaatjes te overtuigen van mijn bruisendheid… Maar dat Hyves is straks gewoon Schluss. Vanaf mijn dertigste laat ik alle ballast uit de twintiger jaren achter me en dus gaat Hyves eruit. Weg ermee! Niet meer opboksen, niet meer loeren. Niet meer mikken op de mooiste foto. Die paar leuke kiekjes die wel lukken, komen gewoon lekker in een lijstje op de kast. Op de kast in mijn allerprachtigste huis, waar ik woon met mijn allerleukste lief, dat dan weer wel [Boks, boks, pronk, pronk ;-)]