's Ochtends een krantje tijdens de vakantie. Heerlijk. Lekker helemaal weg en toch een beetje op de hoogte van wat er in ons koude kikkerlandje speelt. De krant van ons wakkere Nederland zorgt wel dat ie overal te krijgen is. En wij kochten hem.
Nou, wat was ik blij dat ik meer dan 1000 km van huis toch nog het ontzettend belangrijke nieuws meekreeg over Laura. Het meisje van dertien dat de wereld om wil zeilen. Elke dag een nieuw artikel. Het werd een beetje een soap, met elke dag een lekkere cliffhanger. Spannend. Hoe zou het toch aflopen?
Elke dag zat ik in spanning te wachten tot lief X terugkwam van het winkeltje met de krant. Probeerde ik aan zijn gezicht af te lezen hoe de vlag erbij hing. Zodra hij op roepafstand was riep ik: EN??? Is ze al uitgevaren? Het beheerste de hele vakantie. Dit belangrijke nieuws. Gelukkig kon ik in die klassekrant ook elke dag lezen wat andere Nederlanders dachten van de plannen van Laura. Er ontstonden twee kampen. Zoveel was wel duidelijk. Of je was voor en dan was je ruimdenkend, of je was tegen en dan was je bekrompen en regelgeil. Ik hoorde bij het laatste kamp. En X bij het eerste. Er zijn harde woorden gevallen. Ik heb zelfs een nacht in de andere slaaptent doorgebracht. De sfeer was om te snijden.
Ik was blij dat we weer naar huis konden om het nieuws van nabij te kunnen volgen. Zou het nog goedkomen? Zou ze gaan? Of zou ze blijven? Wie zou gelijk krijgen van de rechter? Hij of ik?
En nu weten we het. Laura blijft thuis. Geen tocht. Nog niet.
Maar de zee roept. Heel hard. En Laura die gaat.
En ik ben blij als ik haar naam en reis nooit meer hoor of lees.
Zal blij zijn als de komkommertijd voorbij is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten