Ik zat in de bioscoop, de film liep op zijn einde en mijn ogen liepen vol.
Ik vocht tegen de tranen, maar er was geen houden meer aan. Vooral doordat Aimee Mann een prachtig liedje zong. Terwijl ik dit typ zingt Aimee weer. Wise up. En ik voel wat ik toen voelde. Wat was ik in de war. Ik wilde niet meer bij mijn jeugdliefde zijn. Wat moest er nou van mij leven worden? Waar moest ik heen?
O wat was ik ook bang. Maar het liedje vertelde me wel een waarheid als een koe. Mijn verwarring zou niet stoppen tot ik wijzer zou worden. Dus dat probeerde ik uit alle macht.
En ik nam de sprong. In het diepe. Op weg naar een beter leven.
Maar ik sprong verkeerd en kwam harder neer dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Wat de beste beslissing van mijn leven was leidde tegelijk tot de slechtste periode in mijn leven. Ik worstel er nog mee, maar kom langzaam boven.
En dat besef ik me des te meer nu ik Aimee hoor en hem op mijn beeldscherm zie.
Ik kijk naar zijn foto, een gelukkige glimlach speelt om mijn mond, en opeens weet ik waar het allemaal goed voor was. De weg was lang, grillig en langs diepe afgronden, maar hij heeft me wel gebracht waar ik nu ben. Bij mezelf. En bij hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten