Opluchting

Hoe is het mogelijk dat iemand anders precies kan opschrijven wat ik heb meegemaakt?
Gisteren ben ik begonnen in een nieuw boek. "Eten, bidden, beminnen." Ik vond het wel eens tijd om dat te doen aangezien ik het een jaar geleden al van een vriendin heb gekregen. Het leek me eerlijk gezegd helemaal geen leuk boek, veel te zweverig... En toen ik op de kaft las dat Oprah vond dat je het aan al je vriendinnen kado moest doen, was alle interesse als sneeuw voor de zon verdwenen.

Maar gisteren dus niet. Ik dacht, "laat ik gewoon eens beginnen". En het was alsof ik mezelf aan het woord las. Onvoorstelbaar. Bijna dezelfde manier van denken en schrijven. En inhoudelijk zo raak. Voor ik het in de gaten had, moest ik door mijn tranen heen lezen.

Geen tranen van verdriet, maar van opluchting ofzo. Want er zijn dus meer mensen die net als ik kiezen en leven. Er zijn dus meer mensen die gigantisch op hun snuitje gaan en toch gewoon weer opkrabbelen en zelfs heel gelukkig worden.

Ik hoop alleen niet dat ik om alles écht te kunnen verwerken, net als de schrijfster, helemaal naar India, Italië en Indonesië hoef te reizen. Ik zoek het maar wat dichter bij huis...