Liefdesjunk

Liefde is ingewikkeld. Dat zal ook wel de reden zijn dat we er nooit over uitgeschreven raken. In liedjes, gedichten, boeken. En nu dus ook in mijn blog. Ook vandaag weer gedachten over de liefde die ik graag aan het beeldscherm wil toevertrouwen. Om mijn gedachten te ordenen, en misschien om het eindelijk eens te snappen. Of is dat überhaupt onmogelijk, de liefde begrijpen?

Vriendinnetje, type leuk, heeft een eind gebreid aan haar relatie. Heel slim, als je het mij vraagt. Als je het haar een paar dagen geleden vroeg ook. Nu weet ze het niet meer. Ze mist hem zo, en hij is zo leuk. Of voelt ze zich gewoon alleen???
Lijkt een beetje op mijn verhaal. En dus zette het me [weer eens] aan het denken.
Wanneer weet je nou of je van iemand houdt om wíe hij is? Is het niet gewoon heel vaak zo dat we van iemand houden om wát hij is? De teddybeer, de veilige haven, gezelschap, de man die me het gevoel geeft dat ik mooi ben. Is het niet gewoon heel erg vaak zo dat we iemand geweldig vinden omdat hij ons geweldig vindt en ons daarmee naar een hoger level brengt? In de wolken zeg maar. En ja, met al die wolken in en om je hoofd zie je dan niet meer goed of hij eigenlijk wel zo leuk is.

Ik denk dat ik een duidelijk gevalletje was van -verliefd op de liefde-. De ex vond me geweldig en ik wist niet wat me overkwam. Van lelijk eentje opeens in de spotlights van een knappe man. Prachtig! Heerlijk! Ik kon de hele wereld aan. Ik was verliefd. Maar nu denk ik verliefd te zijn geweest op het gevoel dat hij me gaf. Op zijn aanbidding. En die mis ik dus ook wel eens. Maar verliefd op hem? Dat is de vraag. Ik keek niet tegen hem op, vond het geen geweldige vent. Hij was niet lief, niet zorgzaam, niet gezellig, niet geïnteresseerd. En dat wist ik allemaal al lang. En toch bleef ik. Voor altijd op zoek naar de roes van die verliefdheid. Het gevoel van het begin. Een eeuwige poging om high te worden van zijn aanbidding. En toen die aanbidding normalere vormen aannam, werd mijn hunkering naar een 'shotje' steeds sterker. De momenten dat ik ze kreeg steeds zeldzamer.
En ja, je weet wat ze zeggen, eens verslaafd, altijd verslaafd. En nu ben ik dus nog altijd op zoek naar een shotje aanbidding. Waar en hoe dan ook.

Voordeel is dat ik nu wel heb ontdekt hoe het is om echt verliefd op iemand te zijn, van iemand te houden om de persoon die hij is. Niet om de liefde die hij mij geeft. Heerlijk! En verwarrend. Want af en toe móet ik gewoon een shotje. Een shotje van toen, een shotje van nu. Waarom?

[ja, het eindigt toch weer met een vraag, en dus begrijp ik de liefde nog niet helemaal...wordt vervolgd dus]