Zieleroerselen

Ik las je weblog. PUNT. Een hardere punt had ze niet kunnen laten vallen.
Meteen vroeg ik me af waar die punt dan voor stond.
Dat werd al snel duidelijk toen ze zei dat ze verbaasd was dat ik al die persoonlijke dingen het internet opslingerde. "Daar was jij toch nooit van?" vroeg ze.
Ik wist meteen wat ze bedoelde en ik voelde ook meteen de behoefte om me te verantwoorden. Maar dat deed ik niet. Ik lachte het wat weg.
Nu, even na het gesprek, vraag ik me af waarom ik eigenlijk mijn hele hebben en houden op het internet deel met ..., tja met wie eigenlijk?
Ooit had ik een ex en die maakte er de gewoonte van om zijn hele leven te etaleren op internet en zelfs een hele intieme trouwsite te maken. Daar hebben we toen vaak lol om gehad. En we verbaasden ons regelmatig over zoveel openheid en de vele fotos.
En nu doe ik mee aan die poppenkast. Al voelt het anders. Ik noem geen namen, ook niet die van mezelf. Ik plaats geen foto's van mezelf of bekenden. Ik beschrijf geen weekenden etc. Ik probeer een beetje anoniem te blijven. Maar wat is die anonimiteit waard als je bekenden weten van je site en dus ook al je zieleroerselen kunnen lezen?
Ik weet het dus even niet. Waarom doe ik dit ookal weer, wat is er leuk aan?
Ik vind het heerlijk om te schrijven en geniet van de feedback die ik daarop van anderen krijg. Daarnaast voelt het soms als een soort verwerking om dingen op die manier te uiten. Niet alleen voor mezelf, maar gewoon met alles en iedereen. Alleen was het idee dat ik had dat "iedereen" vooral onbekenden zouden zijn.
Dus nu voelt het een beetje alsof ik mezelf teveel laat zien. Halfnakend de containers bij de weg zetten, dat idee.
Ik ga erover nadenken. Wie weet volgen alleen nog oppervlakkiger stukjes. Maar misschien....misschien heb ik gewoon wel 'Scheisse aan alles' en gooi ik alles als vanouds weer op het net.
Wordt vervolgd.