Revanche of a nerd

Daar stond ie, bij de botsauto's. Hij keek wat schuchter om zich heen. Handen in de zakken, als ik het me goed herinner. Ik was op slag verliefd. Geen idee wie hij was, wat hij deed, maar ik was verliefd.

We schrijven 1993. Gewoon al meer dan een half leven geleden. Maar ik weet het nog zo goed. De verliefdheid ging ook niet zomaar over. Die werd van alle kanten gevoed. Hij bleek een vriend te zijn van het groepje jongens waar ik en mijn vriendinnetje bij omhingen. Ik als wormvormig aanhangsel dat haar tong was verloren, zij als stralend middelpunt van de aandacht. Zo nu en dan kwam hij eens langs en werd ik week in de knietjes. Wat was ie leuk, en zo knap!

Toen ik hoorde dat hij ging verhuizen en bij mij in de wijk kwam wonen, dacht ik: dit is het lot! En dat hij ook nog bij me op school kwam, dat moest helemaal een zegening van boven zijn! Zodra ik de kans kreeg fietste ik langs zijn huis. Hij sliep op zolder, dus als ik daar licht zag branden, zei ik zachtjes: "hoi JdeL" en fietste ik braaf weer door. Thuis droomde ik over hem en schreef ik mijn hele agenda vol met zijn naam.

Maar JdeL zag mij niet staan... De liefde bleef onbeantwoord. Achteraf niet gek, want ik zag er nou niet bepaald prachtig uit in de puberjaren. Hoog nerd-gehalte, zeg maar. Ook iets teveel schuimgel in mijn gepermanente haar en iets te veel puistjes rondom mijn plaatjesbeugel. Maar een rups wordt vaak een vlinder en inmiddels fladder ik met de nodige sjeu door het leven. Dus toen ik JdeL - inmiddels pokdaliger en kaliger dan toen, maar nog best schattig - tegenkwam in de kroeg, dacht hij ineens best een beetje anders over mij. Hij deed zelfs een poging om te zoenen, die ik natuurlijk niet beantwoordde, stoer als ik was. En toen hij vroeg waar ik na het stappen naar toe ging zei ik: Naar huis! En dat deed ik. Toen ik naar huis fietste voelde ik de warme gloed van triomf in mij borrelen. Ik denk dat de term: 'revanche of the nerds' nog dagen door mijn hoofd heeft gespookt. Heerlijk was het.

Later zijn we nog eens naar de film geweest. Ook best leuk, maar er gebeurde niks. De knikkende knietjes van jaren geleden waren er niet meer. Toch, in een moment van volslagen verstandsverbijstering ben ik 's nachts, na het stappen, een keer op zijn verzoek langsgefietst en hebben we gezoend. For oldtimes sake ofzo. De kolder in de kop.

Mocht er nog ergens een gevoel van zwakte in mijn lichaam hebben gezeten. Dat was op slag verdwenen toen hij zijn shirt uittrok, als gebaar dat meer aktie ook tot de mogelijkheden behoorde. Dat was niet de bedoeling! Ik schrok ervan! Dat ie dan ook nog stoppeltjes had doordat ie zijn borsthaar had geschoren leidde zeker niet tot verhoging van de feestvreugde. Ik wist niet hoe rap ik weg moest komen. Toen ie, nadat ik ongeveer vijf keer had gezegd dat we niet meer gingen doen dan zoenen, aan mijn riem begon te prutsen ben ik hem gesmeerd. Nee, behoorde niet geheel tot zijn vocabulaire, denk ik.

Achteraf leerde ik van iets ervarener vriendinnen dat het vrij logisch is dat je op onze leeftijd niet alleen maar even gaat zoenen bij iemand thuis en dat hij dus niet gek was dat hij hoopte op meer. Wist ik veel. Had daar gewoon geen zin in. Ga niet met de eerste de beste uit de kleren...

Nog altijd zo groen als gras, maar wel een ervarinkje rijker. Thanks JdeL.