De poes

Ik heb een poes. Maar eigenlijk is het een ex-kater. En een bijzonder exemplaar, dat is het.
Zijn naam is Fero. Ooit was hij het 'liefdeskind' van mij en mijn eerste vriendje, en dus kozen we, totaal onbewust van het trieste gehalte van ons idee, voor een samentrekking van de eerste twee letters van onze beider namen.

De ex is vertrokken. Maar de poes is gebleven. Tja, zo'n naam verander je dan ook niet meer even. Dus al gauw werd meneer in het dagelijks spraakgebruik aangeduid met Veertje... vond ik ook wel grappig aangezien meneer niet bepaald de uiterlijke kenmerken vertoont van een veertje. Inmiddels is zijn naam zo gewend, en zo los komen te staan van de ex, dat hij gewoon als Fero door het leven sluipt.

Maar goed, een bijzonder exemplaar dus. Hij maakt er namelijk de gewoonte van om op zijn rug midden in de kamer te gaan liggen met zijn pootjes wijd. Een soort vloerkleedje vol vertrouwen.
Daarnaast is het een schijtert eerste klas. Hij is de grootste en meest imponerende poes van de buurt, maar gaat er altijd met de staart tussen de benen vandoor zodra een andere kat in zijn tuin komt. De rode kater van de overburen kan doodleuk uit het bakje van meneer eten terwijl hij hulpeloos toekijkt. En een vogel heeft ie nog nooit gevangen!
Mijn kersverse buurman, die nog niet eens in zijn huis woont, heeft ookal kennisgemaakt met Fero. Hij is er niet weg te slaan. De hele dag slijmen en aandacht trekken in de tuin. Gewoon omvallen en op de rug liggen in afwachting van geaai door een totaal onbekende.

Het leukste aan Fero is dat ie op me lijkt (al heb ik nog niet bij de buurman lopen slijmen).
Als ik mijn werkkleren, zwart met wit, aanheb, zijn we bijna een komisch duo. Daarnaast heeft ie dezelfde x-benen als het baasje. Bij mij aangeboren, bij hem het gevolg van een spelletje op de vensterbank in de flat (drie hoog) dat niet helemaal goed afliep. En qua karakter komen we ook aardig bij elkaar in de buurt. Allebei gezelligheidsdieren, angsthazen, dol op lui op de rug liggen, een beetje sukkelig, maar wel heel lief. Het enige verschil is dat ik er geen gewoonte van maak om op het aanrecht te piesen...