De mooiste foto

De mooiste foto die ik heb staat eigenlijk op een plaats waar hij helemaal niet hoort.
Het is een zwart-wit exemplaar van minstens 40 jaar geleden. Vergeelde randjes, het wit is meer beige geworden. Toen mijn oma stierf, heb ik het fotootje uit de stapel foto's gevist en meegepikt.

Op de foto zit mijn opa in kleermakerzit op het strand voor een bouwsel van gevonden planken. Het mooiste van de foto is dat hij het bikinitopje van mijn oma om heeft.

Waarom is dat nou de mooiste foto?
Mijn opa stierf toen ik acht maanden oud was. Echt gekend heb ik hem dus nooit. Toch betekent die foto heel veel voor me. Om meerdere redenen. Ten eerste omdat ik er een gekte in herken die ik zelf ook vaak tentoonspreid. Het soort gekte waarbij je een heel serieus gezicht trekt en verder gewoon je ding doet. "Scheisse aan alles" zeg maar. Opa kijkt heel serieus en laat zijn hand met peukje mooi op zijn been rusten. Hij kijkt ook niet in de camera. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij daar in het topje van oma zit.

De tweede reden dat ik de foto zo prachtig vind is de entourage. Hoe vaak hebben wij niet allerlei dingen op het strand van Texel verzameld om winkeltjes, hutjes, bootjes te bouwen? En wie nam dan het initiatief? Mijn vader, de zoon van opa. Dat waren prachtige dagen, de hele dag in het zand met mijn vader, moeder en broertje.

Een andere reden dat het fotootje zoveel voor me betekent is dat ik mijn vader in mijn opa herken. Die twinkeling in de ogen, die zo eigen is aan onze familie. Binnenpretjes in combinatie met een serieuze inslag. Ook speelt mee dat oma altijd zo liefdevol over opa sprak. Het moet een bijzondere man zijn geweest.

Eigenlijk symboliseert dat fotootje wie en wat ik ben. Mijn achtergrond spreekt eruit. En ik heb altijd een blij en trots gevoel als ik er naar kijk. Misschien toch tijd om hem te vergroten, of op zijn minst een mooier plaatsje te geven...