Sip

Ik ben sip. En waarom nou? Ik zit toch heerlijk te werken? Ga morgen heerlijk op vakantie, heb allemaal leuke kleren gescoord, vanavond zie ik de man weer...niets te klagen toch? En al helemaal geen reden om sip te zijn.

Maar toch ben ik sip. Door herinneringen. Niet door het nu. Toch raar dat je eigen lichaam, je eigen hersenen, ertoe in staat zijn je gevoel te beïnvloeden in een richting die je zelf niet lijkt te kiezen. Of kies ik er zelf voor? Ik weet het niet. Maar ik accepteer het. Sip zijn hoort erbij. Zeker als je bedenkt dat alle nare dingen deze week een jaar geleden tot volle uitbarsting kwamen. Kennelijk is dit het moment om er nog eens bij stil te staan.

Dus dat doe ik. Sippig denk ik terug. En bedenk ik hoe naar het was om oma te verliezen en hoe goed dat andere verlies voor me is geweest. En voel ik de vraagtekens weer borrelen in mijn buik, waarom liep alles zo anders dan gedacht? Tis zoals tis.

Maar elke wolk heeft een zilveren randje. Dus ook mijn sippigheids-wolk. Het zilveren randje wordt gevormd door het besef dat ik sterker ben geworden en mezelf heb gevonden na een lastige tijd. Een belangrijk ander deel van het zilveren randje stapt morgen met mij in het vliegtuig om af te reizen naar zonniger oorden. Reken maar dat die paar kleine wolkjes die daar voorbij drijven een gouden randje hebben.

Een jaar voorbij... laat de toekomst maar komen!
Voel me nu toch ineens een stuk minder sip.