Hemel

Vandaag een jaar geleden. Zat ik met tranen in mijn ogen aan je bed en hoorde ik je kermen. Je was zo wit, zo broos, zo klein. Ik wist dat het niet lang meer zou duren en voelde me zo verdrietig.
De volgende dag werd ik wakker en zou jij nooit meer wakker worden. Morgen ben je één jaar dood, lieve oma.
Je was zo mooi. Al je rimpels waren verdwenen en je glansde een beetje. Je haar mooi, geen ladders in je panty. Maar je voelde zo koud. Niet meer die lekker warme, ietwat smoezelige, maar o zo lieve en gezellige oma. Die was weg. In de hemel denk ik.... Want daar was je van overtuigd.

'Laat de poort der hemelen wijd geopend zijn voor haar, wiens huis en hart openstonden voor iedereen.'

Die tekst vond ik in één van je bijbeltjes. Je had hem zelf opgeschreven. Ik vond hem prachtig. En zo op jou van toepassing. Als de tekst waar is, heb jij een ereplaatsje in de hemel want niemand was zo gul, gastvrij en warm als jij. Ik ben trots dat je mijn oma bent geweest.

Maar wat heb ik je al veel gemist. Het was een moeilijke tijd na je overlijden, niet alleen omdat ik jou moest missen, maar ook omdat er veel dingen veranderden in mijn leven. Maar oma, het gaat nu heel erg goed. Ik weet zeker dat je met een gerust hart naar beneden kijkt en dan zachtjes in de hand van opa knijpt, en misschien zelfs wel naar hem knipoogt.

Ik knipoog morgen vanuit de lucht naar jou!