Ennnn.....cut!

Een van de pijnlijkste scènes uit de film van mijn leven is die van mezelf op mijn opoefietsje. Stralend in het licht van de lantaarnpalen bij de spoorwegovergang, 's avonds laat. Met een blij hoofd, in mijn beleving zelfs met rozige blosjes op de wangen, en een fietsmand volgepropt met mijn zilveren bloemetjes-tas. Vol verwachting en dus extra hard fietsend, onderweg naar hem.

Niks pijnlijks aan het moment van toen natuurlijk. Toen was alles prachtig en leek mijn blikveld permanent omlijst te worden met een roze waas. Smoorverliefd en vol vertrouwen. Overtuigd dat een schitterende toekomst voor me lag. Helemaal geen pijnlijke scène. Integendeel, destijds zou je er met de kennis van toen (zie hier een prachtige Balkenende-move) een vrolijk muziekje onder hebben gezet. "I feel like dancin', romàààncing" of ziets. Als het maar hoogtonig en zoetsappig was, ieder liefdesliedje had perfect gepast.

En toch heeft het me lange tijd tot tranen geroerd als ik terugdacht aan dat moment. Want met de kennis van nu past er toch beter een muziekje onder als "Those were the days" en dan in de versie van George Michael en Lisa Stansfield.
Net als het liedje staat die scène staat symbool voor alles wat ik toen was. En voor alles wat ik dacht te zijn kwijtgeraakt in mezelf. Ik was blij, vrolijk, heerlijk naief, lief, groen als gras, vol vertrouwen in hem en in de hele wereld. Gewoon een onbeschreven blad dat geen enkel idee had wat er allemaal bijgeschreven zou worden op haar blaadje als ze door bleef fietsen. En dus fietste ik door. En dus volgden er jaren waarin ik dingen zou zien, horen en meemaken die mijn blaadje overvol maakten en me het idee gaven dat er niets meer over was van dat meisje met haar bloemetjestas in haar fietsmandje.

Zaterdag sluit ik de deur van mijn huis voorgoed achter me. Pak ik mijn fiets, met mandje, til ik mijn zilveren bloemetjestas erin en fiets ik, harder dan ooit, de toekomst tegemoet. Weer vol vertrouwen, dit keer geheel terecht. Maar ook vol liefde en met een intens gelukkig gevoel. Oké, misschien iets minder naief...maar nog net zo lief (en met een superstoere bel). De eerste scène van mijn prachtige, nieuwe (romantische) film.

Ennnn....Cut!