En toen stond ik ineens tussen een juichende, kolkende oranje massa terwijl het bier me om de oren vloog. En ik mopperde niet, ik fronste niet, ik sprong en juichte keihard mee. Mijn oranje boa vloog bijna van mijn nek en de geschminckte vlaggetjes dropen langzaam van mijn wangen... Ik vond het prachtig.
Nederland door naar de finale van het WK. Nu, een dag later ben ik nog steeds in juichstemming. En ik snap er helemaal niks van. Normaal ben ik echt een ijskonijn wanneer het op voetballen aankomt. Keek ik bij Nederland - Brazilië nog verbaasd op toen X bij een doelpunt van Oranje opvloog en keihard JAAAAAAH! riep, nu schreeuwde ik zelf de longen uit mijn lijf op het moment dat de scheidsrechter maar niet affloot. Wat is er toch met me aan de hand?
Dat akelige voetbal verziekt menig zondagavond in mijn leven en nu geniet ik er opeens van. Volgens mij meer vanwege het mooie feestje dan om het mooie voetbal. Al kan ik nou niet bepaald zeggen dat ik het Nederlandse voetbal zo mooi vind. Niet dat ik er veel verstand van heb, maar ik word een beetje moe van die oranje poppetjes die keihard op het doel afstormen en dan ineens allerlei lastige omhaaltjes en kunstjes gaan doen totdat de tegenstander in de weg staat en ze niet meer kunnen scoren.
Maar wat een feest! Iedereen blij, iedereen oranje. Scheisse aan alles en ik ben op mijn best. De massahysterie heeft me gegrepen. DUs haal ik mijn oranje onderbroek zondag nog één keer uit de kast. En daarna wil ik bij hoge uitzondering best eens uit de FC Groningen-mok van X drinken, maar meer voetballiefde zit er voorlopig niet in. Op zondagavond om kwart voor zeven zet ik gewoon weer mijn pruillipje op. Stiekem verlangend naar een mooi EK over twee jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten