PTSS

PEE-TEE-ES-ES, zing maar mee, ptsssss
PEE-TEE-ES-ES, olé olé olé!

Als je het zo leest, en je klapt er een paar keer bij in je handen, dan lijkt het een vrolijke fenomeen, zo'n PTSS. Volgens mij waren we met deze tekst verder gekomen op het Songfestival dan met het (schitterende) Shalalalie van Sieneke….Vader Abraham eat your heart out! Here comes Fem.

Maar vandaag klinkt het liedje toch echt een beetje anders;

PEE-TEE-ES-ES, daar ben je mooi klaar mee, ptsssss
PEE-TEE-ES-ES, ojee, ojee!

En niks in je handen klappen. Hooguit de eeuwige toon van piepjes in je ene en piepjes in je andere oor. Of het ritme van een voor je ogen heen en weer bewegende hand.

Vandaag is zo'n dag dat ik even mijn frustratie en boosheid over die ellendige PTSS kwijt moet. Zo'n dag waarop mijn lichaam de hele dag al voelt dat ik vanavond weer aan de bak moet om mijn verleden te verwerken. Een verleden dat ik zelf heb gecreëerd doordat ik hem honderdduizend keer over mijn grenzen heb laten gaan. Een verleden dat maakt dat mijn grenzen nu keihard en huizenhoog zijn. De Berlijnse muur is er niks bij!

Aan alle kanten wordt met hele kleine beiteltjes aan de muur gesloopt. Ikzelf pak af en toe een bulldozer, dat schiet tenminste lekker op. En over een poosje zal de muur geslecht zijn, komen Oost en West gewoon weer samen. Niks grenzen, muren, vrees of nare herinneringen. Over een poosje geldt;

Oost, west, Fem op haar best.