Kanker. De ziekte die altijd een ver van mijn bed show leek, rukt steeds verder op mijn veilige wereldje in. Een tante die haar borsten moet missen en nu voor de tigste keer in het ziekenhuis ligt. De vriendin van X die de strijd op 31-jarige leeftijd al heeft verloren. Een rij prachtige jonge mensen op televisie die aan Yvon Jaspers vertellen dat ze dood gaan. Ik kijk elke week en elke week zit ik weer met tranen in mijn ogen.
Door de verhalen op tv realiseer ik me ineens wat X en zijn vrienden hebben gezien toen ze hun vriendin verloren. De vertwijfeling, de angst, het doorzettingsvermogen, de machteloosheid, de overgave en de achteruitgang. Ze was 31 toen ze stierf. Toen ze net zo oud was als ik nu ben, droomde ze gewoon over vakanties, over moeder worden. En een jaar later was er die ziekte al. Nooit zou ze moeder worden. Haar moeder zou haar overleven.
Ik laat mijn gedachten los en kijk weer naar Yvon Jaspers. Ze zit bij de danseres op de bank. De danseres met enorme littekens op haar buik en een bol gezichtje van de Prednison. Ze krijgt geen kinderen meer. En dat is erg. Niet voor haar hoor, zegt ze sterk. Maar als ze vertelt dat ze het zo erg vindt dat ze haar ouders geen opa en oma gaat maken, breekt ze. En ik breek mee... Vooral omdat haar vriend zo lief en dapper over haar been aait. Ik zie hem sterk zijn en weet hoe zijn leven zal worden zonder haar. De beste vriend van X maakt het allemaal door. De eerste weken alleen, de roes die verandert in een steeds normaler leven. De verandering van 'de man van' in de gewoon 'de man zonder'. Het besef dat je haar stem niet meer kunt herinneren. Het schuldgevoel omdat je verder gaat. En dat allemaal zo jong en zo zinloos.
Ik heb me maar aangemeld om te collecteren. Naast geld geven is er verder niet zoveel wat ik kan doen. Behalve stiekem bidden dat mij en mijn dierbaren dergelijk vreselijk leed bespaard zal blijven. En dat er ooit een medicijn wordt uitgevonden om een einde te maken aan die akelige K** Kanker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten