Oohoo cherie!

Het is zover, ik begin een ouwe doos te worden.
Opeens zie ik doembeelden voor me van mezelf als sherry-teutende-leutende troelala op de bank met een tijdschrift op schoot of met As the world turns op tv. En leken die doembeelden vorige week nog onrealistisch of op zijn minst ver weg... Inmiddels ben ik me er van bewust dat het een realiteit is die ik binnen nu en een minuut zou kunnen creëeren. Zonder enig schuldgevoel of enige gene. Ik kan nu opstaan, drie stappen zetten, de kurkentrekker tevoorschijn toveren, het glas oppoetsen, de fles ontkurken en een sherrietje voor mezelf inschenken. De Linda ligt op tafel...dus ik kan mijn gevreesde toekomst in no time omzetten in keiharde (in dit geval mierzoete, tongstrelend zachte) realiteit.

Vandaag heb ik mijn eerste flesje sherry (van ongetwijfeld vele volgende) gekocht.
Maar ik kan het niet helpen. H en G hebben het gedaan, mij verpest... Vorige week, na een heerlijk maaltje boden ze me een drankje aan. Niet wetende dat het om het ouwe-vrijsters-die-graag-een-sjekkie-roken-vocht ging, stonk ik er met open ogen in.
Zelden een vloeibaar goedje met zo'n goddelijke smaak geproefd. De engeltjes piesten op mijn tong. Ik kon een zachte kreun van genot nog net onderdrukken toen ik vroeg wat voor zaligs dit was....om me bijna in het tweede slokje te verslikken toen ik hoorde dat het om sherry ging.
Na van de eerste schrik te zijn bekomen liet ik mij graag nog eens bijschenken en zette ik me al snel over de naam van het beestje heen. Zoiets lekkers laat ik niet lopen vanwege een imago-probleempje of eigen vooroordelen. Ik moest en zou er meer van hebben.

Dus vandaag, met de naam in mijn hoofd - Pedro Ximenez zong het in mijn brein - de wijnhandel binnengestapt en toegeslagen. En nu ben ik dus officieel een sherry liefhebber. Alleen de zoete natuurlijk...maar het is toch echt sherry. Sherry, mon cherie. Ach, wat zit ik hier nog!??? Ik schenk eens in. Je leeft maar één keer. En dan liever als sherrytroel dan als appelsaptut. Proost!