30

Morgen wordt ze dertig. En ze vindt er niks aan.
Ik snap het. Negenentwintig worden was al lastig. Ik dacht daarbij aan alle dingen die ik nog niet had gedaan en niet had bereikt, terwijl ik dat vroeger toch echt allemaal al lang in de planning had. Dus ik stelde haar gerust door te zeggen dat ze trots kon zijn op alles wat ze al heeft gedaan en bereikt.
Maar zij denkt niet aan wat ze allemaal niet heeft of had moeten hebben. Zij baalt dat ze alles al heeft verwezenlijk wat een beetje wezenlijk leek. Ze heeft prachtige kids, een leuke man, een trouwring. Ze is klaar. Dus is dertig worden ineens: dus dit is het.
"Jij hebt tenminste nog van alles om naar toe te leven" tettert ze in de telefoon. "Ik heb alles al!".
Tja, zo had ik het nog niet bekeken.
Beetje van het glas is half vol of half leeg.
Voor mij is het glas half leeg omdat ik het idee heb achter de feiten aan te hobbelen. Voor haar is het glas juist half leeg omdat ze al mijn fictie al tot feiten heeft gemaakt.
Troela's, dat zijn we. Elkaar een beetje benijden om hetgeen de ander heeft of doet. Toch lekker om er eens door elkaars ogen naar te kijken.
Mijn glas is nu echt wel half vol! Ik heb alles gewoon nog lekker in het vooruitzicht en ach, het is ook weer niet zo dat ik tot nu toe mijn tijd heb zitten verklooien.
Ik zeg: Proost! Op de jarige!