Wie ben ik?

Het was ooit een programma, twee afleveringen leuk, daarna was je wel flauw van Andre en Ron met die troelala van een Caroline ertussen in. Maar toch speelt de titel van hun programma zo nu en dan door mijn hoofd. Omdat ik me realiseer dat het de vraag is die ik moet beantwoorden.

Wie ben ik?
Ik weet alleen wie ik was. En wie ik wil zijn. Maar ben ik er al?
Nee. Ik ben de gepokte en gemazelde versie van mezelf. Die met deuken en muren en horten en stoten. En ik baal er van. Ik baal van de chaos in mijn hoofd. Die overal en altijd aanwezig is. Ook als ik sta uit te waaien op het strand. Ook als ik in een heerlijk boek lees. Het is crisis in mijn kop en crisis in de krant.

Net als in de recessie ben ik op zoek naar een nieuwe balans. Een balans tussen vechten en vrijen, een balans tussen toekomst en verleden, tussen meisje en vrouw. Waarom hebben ze me nooit verteld dat opgroeien, volwassen worden, leven, zo ingewikkeld was? Waarom heb ik de verkeerde wegen bewandeld om uiteindelijk zo verdwaald te raken?

Er stonden toch genoeg bakens van licht aan mijn zij, ik had toch best goede gereedschappen en landkaarten van huis uit mee gekregen? Niets van dat al heeft kunnen voorkomen dat ik de weg en mezelf ben kwijt geraakt. En niets lijkt nu te helpen met het vinden van mezelf. Met het plaatsen van de puzzelstukjes van mijn leven.

Maar ik zet stug door. Luctor et emergo! En dan zien we wel welke 'ik' komt bovendrijven. Een leuke versie in ieder geval...dat weet ik zeker.