Knoffelen

Daar staan ze dan. Onder aan mijn benen, op de grond. Mijn rode hakken.
Ze zijn prachtig. Übersexy ook, in mijn ogen. Ik krijg er de mooiste benen en voeten van. Ze stralen me gewoon tegemoet.

Maar O!, wat doen ze toch pijn aan die poezelige voetjes van me.

Geen zooltje kan het leed verzachten.
Zolang ik zit, lijkt het heel wat. Alleen niemand die het ziet, aangezien ik de hele dag alleen in mijn werkkamer zit.

Maar zodra ik aan de wandel ga is het übersexy gehalte van mijn rode duivels als sneeuw voor de zon verdwenen. Van lopen is geen sprake. Het lijkt meer op "knoffelen". Dat is het enige woord dat in me opkomt om mijn gestrompel te omschrijven. Vanochtend leek het nog wel wat, Fem op haar rode schoentjes onderweg naar de koffiemachine, kittig en wel. De complimentjes waren niet van de lucht. Inmiddels zit ik hier zwaar te verpieteren, want die wandeling durf ik niet meer aan.

Helse pijnen doorsta ik inmiddels. En waarom? Voor de looks... ik geef het toe. Het oog wil ook wat, toch? "Wie mooi wil gaan, moet pijn uitstaan", dat was altijd het devies al toen vroeger veel te strak vlechtjes in mijn haar werden gedaan. Maar daar werd de pijn juist steeds draaglijker. Nu niet. Bij elke stap die ik zet voel ik mijn voetjes meer aan gruzelementen gaan. De komende dagen noodgedwongen op gympies, vrees ik [en dus alles behalve sexy, daar kan geen porno-sjaaltje tegenop].

Ik doe daarom een oproep aan schoenenontwerpend Nederland. Maak sexy schoenen waarin je toch op wolkjes loopt en maak het vrouwelijk deel der natie dolgelukkig!