Als ik denk aan toen heb ik daar allerlei plaatjes en gevoelens bij. En die gevoelens, die doen het 'em. Die vertroebelen de realiteit en maken het daardoor onmogelijk mijn eigen geschiedenis te begrijpen.
Het is die roze bril waar ik het wel eens over heb. Het uitbannen van negativiteit en het teren op goede herinneringen. In de meeste gevallen ontzettend handig. Maar wanneer je iets naars wilt verwerken, zit die roze bril alleen maar in de weg. Want nare tijden lijken daarmee immers een stuk rooskleuriger. Zo rooskleurig dat je die nare tijden zelfs wel eens mist. En ja, dan wordt het dus echt verwarrend.
Aan de ene kant wil ik heel graag de rasoptimist, de dromer en de positivist blijven die ik ben. Maar aan de andere kant vond ik ook graag het knopje waarmee ik een en ander even uit kon zetten.
De-alles-in-perspectief-plaatser. Waar zit ie? Ik kan hem wel gebruiken want ik ben die geintjes van mijn brein een beetje zat. Doe mij maar de rauwe werkelijkheid. Ik sla me er wel doorheen. Laat me maar wat traantjes plengen om hoe het was. Laat me waar verwerken. Ik ben er klaar voor. En ik wil er klaar mee zijn.
Zo nu en dan heb ik gelukkig het idee dat het begint te komen. Dat ik dingen zie en vooral voel zoals ze zijn. Maar dat is kort en vluchtig. Een gedachte of gevoel. Dat moment probeer ik dan vast te houden, maar telkens glipt het als zand door mijn vingers. Maar ik blijf oefenen. En ooit, als de tijd een beetje meehelpt, lukt het. En dan zie ik toen en hem als hoe het was.
Een harde les. Rauwe werkelijkheid. Vervlogen dromen.
Maar gelukkig droom ik al weer over hele andere dingen.
Dat is dan wel weer handig van die roze bril.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten